Wrocław już na początku XX wieku był istotnym miejscem spotkań i wydarzeń o randze międzynarodowej. W związku z potrzebą rozwoju infrastruktury wystawienniczej i kongresowej, Max Berg - główny architekt Wrocławia w latach 1908-1925, otrzymał zlecenie zaprojektowania wielofunkcyjnego obiektu, który miał stać się głównym miejscem spotkań Wrocławian oraz organizacji wydarzeń masowych.
Zbudowana w rekordowym czasie niespełna 20 miesięcy Hala stanowiła obiekt wyjątkowy, posiadając żelbetowe przekrycie o największej rozpiętości na świecie - większe rozmiary osiągały wówczas tylko nieliczne konstrukcje stalowe. Hala ma 42 m wysokości, a nakrywająca ją kopuła 67 m średnicy. Maksymalna szerokość wnętrza Hali wynosi 95 metrów, a dostępna powierzchnia wynosi 14,0 tys. m2. Prócz samej centralnej hali w budynku zaplanowano jeszcze 56 innych pomieszczeń wystawienniczych, obszerne okrążające główną salę kuluary, a całość obliczona była na 10 tysięcy osób.
W 1913 roku Hala gościła Wystawę Stulecia, która została zorganizowana dla uczczenia 100 rocznicy wydania we Wrocławiu przez króla Fryderyka Wilhelma III odezwy wzywającej do powszechnego oporu przeciw Napoleonowi i wspólnej walki o wyzwolenie spod obcej władzy.
13 lipca 2006 roku Hala Stulecia została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO jako pionierskie osiągnięcie inżynierii i architektury XX stulecia. Obiekt uznany został za twórczy i innowacyjny przykład rozwoju technik budowlanych w dużych konstrukcjach zbrojnych wyznaczający jeden z punktów zwrotnych w historii wykorzystywania stali do wzmocnienia struktur budowlanych.