Z nazwą warowni wiąże się z kolei legenda o rycerzu, który założył się z diabłem Borutą z pobliskiej Łęczycy, że zbuduje od podstaw zamek, nie korzystając przy tym z siekiery. Tak też zrobił, nie wiedział jednak, że jeden z robotników pracujących dla niego nazywa się Siekierka. Rycerz więc zakład przegrał i stracił duszę oraz zamek, który nazwano następnie Besiekierami. W rzeczywistości istnieje hipoteza, iż nazwa Besiekiery wywodzi się od słowa nordyckiego Besekr, oznaczającego człowieka w skórze, niedźwiedzia. Sugeruje ona, że we wczesnym średniowieczu stacjonowali tu Wikingowie (w nieodległym Lutomiersku odkryto masowy grób wojowników skandynawskich).
Źródło zamkipolskie.com
Zamek w Besiekierach zbudował prawdopodobnie na przełomie XV i XVI stulecia jeden ze stolników brzeskich Mikołaj Sokołowski z Wrzącej, lub Wojciech Sokołowski. Mylny jest natomiast powszechny pogląd, że warownia powstała z inicjatywy wojewody łęczyckiego, Mikołaja z Warzymowa Sokołowskiego, ponieważ ów człowiek nie sprawował w tym czasie tego stanowiska, a wieś znajdowała się wtedy w rękach rodziny Pomianów- Sokołowskich, której właśnie członkowie wymienieni są powyżej.
W roku 1597 Krzysztof Sokołowski (potomek fundatorów) sprzedał zamek bratankowi słynnego Stefana, kardynałowi i biskupowi warmińskiemu Andrzejowi Batoremu. Później obiekt zamieszkiwała Zofia Batorówna i Jerzy Rakoczy. W połowie XVII wieku zamek przejął kasztelan i wojewoda brzesko-kujawski Jan Szymon Szczawiński herbu Prawdzic, który rozbudował warownię. W późniejszych latach los nie oszczędzał zamku, zniszczyły go wojny, ubóstwo społeczeństwa w tym jego właścicieli, a w roku 1731 strawił go pożar. Jego ówcześni mieszkańcy - Gajewscy dokonali niewielkiego remontu i obniżyli dom mieszkalny o jedną kondygnację. Od połowy XIX wieku obniżony, kryty strzechą budynek podupadał w ruinę, pełniąc nadal funkcje gospodarcze, a miejscowa ludność rozbierała go, by wykorzystać jego cegły. W latach 1963 i 1971 obiekt zakonserwowano jako trwałą ruinę.
Zamek mieścił się na sztucznie usypanym kopcu, otoczonym wodą, miał kształt czworoboku o wymiarach: 38x40 metrów. Zbudowany był z cegły, a fundamenty były z kamieni, przy czym pierwotnie ceglane mury sięgały wprost do wody. W skład budowli wchodził mur obwodowy wysadzany przed kurtynę południową i ulokowany na jej osi kwadratowy budynek bramny, oraz dom mieszkalny znajdujący się w kurtynie północnej o szerokości 13 metrów. Posiadał on co najmniej osiem dużych izb mieszkalnych na dwóch, lub trzech poziomach.
W roku 1653 Jan Szczawiński przebudował zamek, przez co budowla straciła gotycki charakter. Poszerzono kopiec ziemny, wzniesiono górną, ośmioboczną nadbudowę budynku bramnego, przekształcono dom mieszkalny a ściany zewnętrzne pokryto tynkiem. W opisie warowni z pierwszej połowy XVIII wieku izby piętra domu określano jako: pokój karmazynowy, pokój marmurowy, sień i izbę wielką. Po obu stronach wieży bramnej wzniesiono budynki pomocnicze, a do wschodniej i zachodniej kurtyny dostawiono piętrowe krużganki arkadowe, zapewniające komunikację między piętrem głównego domu a nowymi budynkami i ulokowaną w wieży bramnej kaplicą. W roku 1650 i 1653 w elewację głównego domu i wieży wmurowano tablice fundacyjne.
Do naszych czasów dotrwał obwód murów, fragmenty domu mieszkalnego do wysokości jednego piętra z widocznym podziałem wewnętrznym, oraz 18-sto metrowy fragment wieży bramnej. Legenda głosi, że zamek połączony jest podziemnym korytarzem z warownią w pobliskich Borysławicach Zamkowych, w obecnym województwie wielkopolskim.
Źródło zamkilodzkie
Ruiny zamku w Besiekierach są zamieszkałe przez rodzinę bocianów.
