Kościół farny w Jaśle
Najstarsza wzmianka o parafii w Jaśle pochodzi z przed roku 1325 r.
Prawdopodobnie istniał tu drewniany kościół, który poprzedzał obecną świątynię. Jak podaje kronika J. Długosza kościół murowany został zbudowany w 1446 r. Inny czas budowy podaje XIX-wieczny badacz zabytków W. Łuszczkiewicz, który odczytał umieszczoną na sklepieniu datę 1479 r. Obecnie przyjmuje się, iż w roku 1479 mogła nastąpić budowa kościoła po zniszczeniach spowodowanych przez najazd Węgrów w 1474 r. Z tego czasu mogło pochodzić zachowane do ostatniej wojny sklepienie prezbiterium.
Do wzniesienia przyczyniło się ówczesne mieszczaństwo i okoliczna szlachta, których herby widniały na żebrach sklepienia. Umieszczony wśród herbów orła królewskiego może świadczyć, iż król wsparł jego budowę. Fundacja kościoła jest związana przede wszystkim z osobami Mikołaja i Stanisława Cielątków.
Zachował się opis kościoła z 1596 r. Pochodzący przeprowadzonej wówczas wizytacji biskupiej. Kościół nosił wezwanie Wniebowstąpienia N. M. P. i Wszystkich Świętych. Miał sklepione prezbiterium, a jego korpus przykryty był stropem drewnianym. Już wówczas istniała boczna kaplica murowana nakryta również stropem drewnianym.
We wnętrzu kościoła było pięć ołtarzy, szósty ustawiony był w kaplicy. W 1611 r dobudowano do kościoła nową kaplicę murowaną z cegieł. Nosiła ona wezwanie św. Anny.
W 1743 r kościół był remontowany przez grupę rzemieślników węgierskich. Zapewne wykonano wtedy sklepienie beczkowe nawy głównej, oparte na filarach wewnętrznych, które przetrwało do ostatniej wojny do 1784 r. Zlikwidowano cmentarz przykościelny. Inwentarz kościoła z 1792 r wymienia obok kaplicy św. Anny również kaplicę N. M. P.
Jak wyglądał kościół na początku XIX wieku informuje obraz J. Bieszczada pokazujący pożar miasta w 1826 r. Jego bryła niewiele różni się od dzisiejszej. Mury kościoła były w tamtym czasie otynkowane. Nie przetrwała do dziś sygnaturka wieńcząca kalenicę dachu.
W 1883 r kościół poddano restauracji. Zasklepiono wówczas boczną kaplicę i zakrystię, wykonano nowy dach kryty blachą, odnowiono elewację frontową. W 1909 r odbito tynki na elewacjach prezbiterium, odsłaniając pierwotną kamienną strukturę murów. Zauważono wówczas wartość historyczną kościoła i je wyeksponowano.
W jesieni 1944 r kościół został podpalony, przez odział kpt. Kindermanna, mający za zadanie zniszczenie miasta. Do czasu odbudowy świątyni parafianie korzystali z kaplicy cmętarnej. W pierwszych dwóch latach powojennych ludność była zajęta odbudową własnych domów i obiektów administracyjnych. Dopiero w latach 1946-56 przeprowadzono remont kościoła farnego.
Panoramy