1:00
1:00
Dane meteorologiczne dostarcza serwis Weather.com. Najbliższy punkt pomiarowy: stacja Stargard Szczeciński znajduje się w odległości 0km od prezentowanego obiektu.
Kolegiata Najświętszej Marii Panny Królowej Świata
Kolegiata Najświętszej Marii Panny Królowej Świata – najcenniejszy zabytek na Pomorzu Zachodnim; zamyka od strony południowej wschodnią pierzeję Rynku Staromiejskiego. Bryła kolegiaty widoczna jest ze wszystkich prowadzących do miasta dróg. W krajobrazie Stargardu porównywalna z nią pod względem wysokości jest jedynie wieża kościoła św. Jana — po archikatedrze szczecińskiej najwyższa na Pomorzu.
Kolegiata Najświętszej Marii panny jest usytuowana w południowo-wschodnim narożniku Rynku Staromiejskiego, jest orientowany z godnie ze średniowiecznymi zasadami – prezbiterium zwrócone ku wschodowi. Wzniesiona została z cegły na fundamentach z ciosów granitowych. Zbudowany na planie wydłużonego prostokąta zamkniętego od wschodu wielobocznie. Całkowita długość kościoła wynosi 79,5 m, szerokość 37,8 m, wysokość nawy 32,5 m, (jest to najwyżej sklepiony kościół w Polsce).
Świątynia niemal w całości jest budowlą średniowieczną wznoszoną etapami od końca XIII wieku do końca XV w. W wyniku długotrwającej budowy pierwotny kościół (z przełomu XIII i XIV wieku) halowy, bezwieżowy, z jedną nawą prezbiterium uzyskał na przełomie XIV i XV wieku kształt dwuwieżowej bazyliki z prezbiterium otoczonym nawą obejścia i wieńcem kaplic przy obejściu i nawach bocznych. Najokazalszą bryłę otrzymała Kaplica Mariacka założona po północnej stronie obejścia w formie wysuniętego poza lico murów ośmioboku, przykrytego odrębnym, namiotowym dachem. Po przeciwnej, południowej stronie powstała prostokątna zakrystia z Kaplica Anielską na piętrze.
Z rzeźbiarskiego wyposażenia kościoła do naszych czasów przetrwały fragmentarycznie zachowane: reliefowa strefa kapitelowa północnego portalu wieżowego oraz tablica fundacyjna na zachodniej elewacji wieży północnej. Obydwa dzieła, wykonane ze sztucznego kamienia, pochodzą z XIII wieku. Do rzeźby architektonicznej należą też ceramiczne główki zdobiące elewacje kaplicy mariackiej oraz wnętrza kaplic po północnej stronie nawy bocznej, gdzie występują one w formie kapiteli i konsoli służek. Rzeźby te powstały w ciągu XV wieku i łączą się ściśle z architektonicznym wystrojem elewacji i wnętrz.
Niewiele też ocalało z malarskiego średniowiecznego wystroju kościoła. Z XV wieku przetrwały fragmenty polichromii w kaplicy Mildenitzów — Panny Mądre, w zakrystii — Chrystus w Tłoczni Mistycznej oraz w kaplicy św. Andrzeja — polichromie o tematyce biblijnej.
Z wystroju stargardzkiej świątyni pochodzącego z początku XX wieku do naszych czasów zachowały się polichromie całego wnętrza oraz witraże. Z zespołów witraży z 1911 wykonanych przez Linnemana z Frankfurtu nad Menem pozostało osiem witraży, z czego pięć w stanie dobrym.
Z wyposażenia ruchomego przetrwał drewniany ołtarz główny, wykonany w 1663 przez stargardzkiego mieszczanina, Krzysztofa Püttmanna. Nieco później niż ołtarz, bo przed 1683, powstała ambona, przy której prace malarskie sfinansował rajca Wende wraz z żoną. Dwa ołtarze boczne, pochodzące z pierwszej połowy XVIII wieku, w 1945 zostały wymontowane z pierwotnych epitafiów.
Oprócz ołtarzy, z XVIII-wiecznego wyposażenia kościoła zachowały się jeszcze dwa drewniane architektoniczne obramowania wejść do kaplic; starsze z nich (z początku XVIII wieku) znajduje się obecnie przy wejściu do południowej kruchty podwieżowej.
Panoramy
